Optreden Jizzle

Vanavond gaan we uit naar het stadion. Een beroemde Gambiaanse zanger, Jizzle zou daar zijn optreden doen. We wisten van de voetbalwedstrijd nog dat het niet meeviel om op een veilige manier binnen te komen. Daarom besloten we 3 Gambianen uit te nodigen,  in de hoop dat zij een oogje op ons konden houden. DJ zou ons wegbrengen.  Om 22 uur vertrokken we. Onderweg hebben we bij een Gambiaan thuis een snoertje opgehaald zodat wij konden luisteren naar de Nederlandse muziek. Ik moet je zeggen, het bleef niet bij luisteren, we gingen helemaal los op Nederlands talige (skihut) nummers. Al klappend probeerden we de Gambianen erbij te betrekken. Bij de politiecontrole onderweg gingen we gewoon door met zingen en lachen en uiteraard mochten we met een grote grijns op gezicht van de politie netjes doorrijden. We hadden afgesproken om rond 22.30 uur bij het stadion te zijn, want daar zou Bakz staan, die kaartjes voor ons had gekocht.  Gambia zou Gambia niet zijn als alles vlotjes zou verlopen.  Onderweg moesten we tanken en 2 maal water bijvullen onder de motorkap.  Op de kruising van SeneGambia zou Lamin staan, maar ook dat liet nog eventjes op zich wachten. We parkeerden de auto langs de weg, omdat vanaf dit punt de hele weg al geblokkeerd was door de vele auto's die ook naar het stadion gingen. Er zat niets anders op dan te accepteren hoe de situatie was. Onderweg kreeg ik berichtjes dat de VIP tribune al redelijk vol begon te lopen, tja das dan jammer was mijn gedachten.  Na telefonisch overleg kregen we een tip hoe we het beste alle drukte konden " vermijden". Even had ik het gevoel op de kernis te zijn, de autos, die overvol zaten, raakten elkaar bijna niet bijna wel en soms raakten de auto's zich flink. Ik moest even denken aan de luxe dat ik thuis een onbeschadigde auto had en besefte dat deze in dit land erg zou opvallen. Alhagie was toen hij voor het eerst in Nederland was erg onder de indruk toen hij met zijn vriendin Petra voor het eerst op de A4 reed. Its amazing . . . everybody here have a new car, whats happend???

Uiteindelijk arriveerden we om 24 uur het stadion. De jongens die zie meereden vanuit de compound dachten dat wij ook voor hem wel een kaartje zouden kopen, maar dat hadden zij mis. Ongevraagd gingen zij mee en moesten uiteindelijk voor hun eigen kaartje zorgen. Hand in hand werden we naar de main gate gebracht. Alleen deze ervaring  is voor mij niet te  beschrijven. Duizenden mensen liepen rondom de stilstaande auto's op zoek naar de entree. Diverse keren zijn we gewaarschuwd om op onze persoonlijke spullen te letten. Dat was de reden dat ik op het laatste moment er toch maar voor koos om mijn outfit aan te passen. Ik ruilde mijn jurk om voor een broek, zodat ik onder mijn broek mijn  geld kon verstoppen in een speciale heupportemonee van de ANWB.

Aangekomen werden we verenigd met Baks. Hij probeerde zijn best te doen om ons verder langs de overvolle rijen te begeleiden. Er werd geduwd, getrokken en mensen probeerden over de hekken binnen te komen, wat soms tot mijn verbazing ook lukte. Bewaking hadden instrumenten bij zich dat een elektrische schrok afgaf als de bezoekers met flinke ruk het hek omver probeerden te duwen. Pff, uiteindelijk waren we binnen, maar konden we niet meer op de gestoffeerde stoelen zitten, wel was  er ruimte op de trap ernaast, afgeschermd door een groot hek. We zaten redelijk veilig, weg van het massale gedoe in de arena. Maar ook hier als de beveiliging niet keek, klommen enthousiaste fans over de hekken om bij ons te komen kijken.

Na het voorprogramma kwam Jizzle eindelijk. De fans waren meer dan enthousiast,  wat leidde tot vechtpartijen,  zakkenrollen en het bestormen van het podium. Het concert is tot 4 x stil gelegd, in de hoop de rust terug te vinden. Het leek wel een levend dominospel. Je zag vele mensen van de een na de andere kant schuiven/ vallen, ik stond toe te kijken met mijn hand op mijn open mond. Iedere keer als er opnieuw een poging werd gedaan het concert voort te zetten, werden de vele fans weer getriggeerd om volledig uit hun dak te gaan. Je moet je voorstellen dat vele mensen niet zomaar een kaartje kunnen kopen en dan ook echt iets voor hun geld terug willen zien/horen.

Uiteindelijk heeft mijn kaartje zijn geld wél  opgebracht, ondanks dit alles heb ik genoten van de saamhorigheid en alle dansende mensen. Nu pas ervaar ik helaas weer dat ik niet bij de jongste hoorde en dat ik de Gambianen niet kan evenaren met hun verleidende dans. Ik voelde mijn eventjes stok oud. Ik durf te zeggen, dat het mij makkelijker afgaat als ik een paar wijntjes op heb, maar alleen in het stadion was er water te koop.  En  de mensen hier drinken veelal geen alcohol vanwege hun geloof of vanwege geldgebrek.  We bedachten zin te hebben in een wijntje, alleen water was in het stadion te koop. Ik ging buiten meteen Gambiaan kijken op zoek naar iets lekkers, maar kwam uiteindelijk terug met 7 ijsjes, waar we uiteraard een hoofdprijs voor moesten betalen.

Super veel respect voor al de Gambianen die een eenheid met elkaar vormen en die zonder genre te durven dansen. Ik ga dat steeds meer ervaren in dit land. Mensen zijn veelal open naar elkaar en durven zich te uiten. Happinez straalt ervan af. Zo ervaar ik dat je zonder geld of met weinig geld ook gelukkig kan zijn. Gewoon durven zeggen tegen iemand ; ik hou van jou, is hier de gewoonste zaak van de wereld. Ik besef me dat het makkelijker is in onze cultuur iemand af te "zeiken" dan volmondig vanuit je hart te zeggen ik hou van jou.  Ik ervaar dat het iets unieks is, . . . en ga dat gevoel een plekje ergens in mijn hart geven.

Het was 4 uur in de nacht toen hoorden we dat het concert bijna afgelopen zou zijn. We besloten onze taxichauffeur direct te bellen om de grote menigte voor te blijven. Bij de taxi aangekomen hoorden dat Mohammed zijn horloge was verdwenen. Hij had ons zo erg gewaarschuwd en nu is hij de ongelukkige. Hij had het horloge van een nederlander ooit gehad en was nu extreem verdrietig. Even dacht ik hier iets op te moeten verzinnen, maar bedacht later dat iedereen zijn eigen verantwoording heeft.

6 uur waren we thuis, de haan kraaide en de Imaam was luidkeels te horen. René akte me op dat moment om mij een goede morgen te wensen en ik dook mijn bed in.